Isang Kuwento ng Pag-asa at Pananampalataya
Si Monera Mande ay nakatira sa timog Pilipinas, ngunit hindi siya mukhang tipikal na Pilipino. Ang kwento ay ganito: Ang ina ni Monera ay nagpunta sa Saudi Arabia noong tinedyer pa siya upang kumita ng pera. Ito ay karaniwan sa mga Pilipino, ngunit sa edad na labingwalo, siya ay nabuntis sa kapitbahay ng pamilya kung saan siya nagtatrabaho bilang isang kasambahay. Si Monera ang naging anak niya. Dahil mahigpit na ipinagbabawal sa mga Saudi ang magkaroon ng anak sa mga hindi nila kalahi, kinailangan ng kanyang ina na umuwi agad, natakot at traumatized.
Ang hitsura ni Monera ay nangangahulugan na hindi niya maitatanggi ang kanyang pagkakaiba. Siya mismo ay naging biktima ng pang-aabuso sa edad na pito o walo at nakaranas ng higit na sakit sa kanyang buhay kaysa sa karamihan.
Narito ang kanyang ibinabahagi:
Kapag alam mo sa iyong sarili na may isang bagay sa iyong puso na hindi tama, kapag literal mong nararamdaman na hindi ka buo, na mayroong isang bagay na kulang, kung gayon naiintindihan mo na hindi mo naranasan ang pagmamahal ng isang ama habang lumalaki. Sa bahay ni Pastor Rudy, minsan nakikita ko siyang yakapin ang kanyang anak na babae, at nakaramdam ako ng labis na paninibugho. Naisip ko sa aking sarili, "Siguro ganito ang buhay kapag mayroon kang isang ama." May mga pagkakataon na talagang naawa ako sa aking sarili at nainggit. Gusto ko ring maranasan na yakapin ng isang ama. Magkaroon ng isang ama na maaari kong hingan ng anuman. Hindi ko naranasan iyon. Ngunit ako ay nagpapasalamat sa Diyos na naiintindihan ko kung ano ang layunin ng aking buhay. Dati, sinasabi ko sa aking sarili, "Panginoon, pakiramdam ko ay napakalungkot kong tao. Sa palagay ko hindi ako dapat mabuhay sa mundong ito pagkatapos ng aking naranasan." Ako ay binully ng mga tao sa paligid ko. Sa murang edad, nakatanggap ako ng maraming kritisismo. Sinabi nila na ako ay baliw, na hindi ako makakapag-aral, na ako ay mabubuntis ... Ngunit ibinigay ko ang lahat ng mga nakakasakit na salitang ito sa Diyos at sinabi, "Panginoon, naniniwala ako na gagawin mo ang eksaktong kabaligtaran ng sinasabi ng mga tao tungkol sa akin." At ngayon naniniwala ako na ang Diyos ay mayroong magandang plano para sa akin. Kung hindi, matagal na sana akong patay, dahil sinubukan kong kitilin ang aking sariling buhay ng maraming beses. Ginawa ko ito dahil patuloy kong iniisip na pagod na pagod na ako sa buhay. Naisip ko sa aking sarili, "Hindi ba ako makakaranas ng isang madali at magandang araw?" Ang lahat ng aking naranasan ay mahihirap na bagay. Ngunit unti-unti, tinulungan ako ng Diyos na maunawaan na Siya ay may plano para sa aking buhay. Na ang lahat ng ating nararanasan ay magpapalakas sa atin upang malampasan ang mga paghihirap sa buhay. Natutunan ko mula sa Salita ng Diyos na habang tayo ay nasa sinapupunan pa lamang ng ating ina, ang Diyos ay may plano para sa atin. Anuman ang ating pinagdadaanan ngayon, mahalaga na huwag tayong sumuko. Hindi mahalaga kung mabagal ang mga bagay, basta hindi tayo sumusuko. Ang plano at layunin ng Diyos ay palaging mabuti. Sa kabila ng mga problemang naranasan ko, pinahintulutan ako ng Diyos na maranasan ang maraming magagandang bagay. Nakapag-aral ako, at nag-aaral pa rin ako ngayon. Akala ko mananatili ako kung nasaan ako magpakailanman, na walang paraan upang sumulong, ngunit kapag naunawaan mo ang plano ng Diyos, magsisimula mong pahalagahan ang iyong buhay. Minsan sinasabi natin na ang buhay ay napakahirap, ngunit ang mga bagay na iyon ay bahagi lamang ng pamumuhay. Hindi natin tunay na mapapahalagahan ang buhay kung wala ang mga karanasang ito, ngunit kapag naranasan natin ang mahihirap na bagay, magpapasalamat tayo sa Diyos para sa Kanyang kabutihan. Mapapahalagahan natin kahit ang pinakamaliit na bagay na ibinibigay sa atin ng buhay. Kaya't magpatuloy tayo at huwag sumuko, dahil ang Diyos ay may plano para sa ating buhay. Ang lahat ng kaluwalhatian at papuri ay sa ating Diyos.