Mula sa Pagdurusa Tungo sa Pag-asa
Noong 13 taong gulang si Monica, namatay ang kanyang ama dahil sa tumor sa utak. Siya ang panganay sa apat na magkakapatid, na may dalawang lalaki at dalawang babae. Ang bunso niyang kapatid na lalaki ay dalawang taong gulang pa lamang nang mamatay ang kanilang ama. Lumaki si Monica na madalas na nasa bahay ng kanyang lola kasama ang pamilya ng kanyang tiyuhin, hindi kalayuan sa kanyang mga magulang. Karaniwan ito sa Pilipinas kapag parehong nagtatrabaho ang mga magulang. Pagkalipas ng kalahating taon matapos mamatay ang kanyang ama, pumunta ang kanyang ina sa Maynila upang maghanap ng trabaho. Ito ang huling bagay na naaalala ni Monica mula sa kanyang ina, ang sabi-sabi ay nagsimula ang kanyang ina ng isang bagong pamilya sa Maynila, ngunit walang katiyakan na alam si Monica tungkol doon. Mula ngayon, ang kanyang tiyuhin (kapatid ng kanyang namatay na ama) ang nagbibigay ng pera para makapag-aral si Monica.
Dahil doon, wala nang pera para sa kanyang mga nakababatang kapatid, kaya si Monica lamang ang nakapag-aral. Gayunpaman, hindi madali ang lumaki sa bahay ng kanyang tiyuhin. Madalas siyang lasing, at iyon ang nagiging dahilan upang siya ay maging marahas. Ikinukwento ni Monica ang tungkol sa mga pambubugbog at pananakot sa kanya at sa kanyang mga kapatid. Upang maiwasan ito, maaga siyang pumapasok sa paaralan sa umaga at umuuwi nang gabi. Hindi niya kayang panoorin ang kanyang mga nakababatang kapatid na nagdurusa. Puno ang kanyang isip ng mga alalahanin para sa kanila – at gusto na niyang matapos ang lahat, upang maiwasan ang mas maraming araw ng pagdurusa.
Isang gabi, nang umuwi si Monica, nakahanap ang kanyang tiyuhin ng isang kahoy na tabla na may pako at sinimulan niyang ipanghampas sa mga bata. Lahat sila ay binugbog, at dumaloy ang dugo. Sa kalaunan, nagawa ni Monica na makatakas palabas ng bahay, nakayapak, at wala ang anumang gamit niya. Nagmadali siyang sumakay sa isang motorsiklo, at sinabi niya sa drayber na "magmaneho!". Kung saan sila pupunta, o kung ano ang mangyayari sa susunod ay hindi alam ni Monica, ngunit may pumasok sa kanyang isipan na sinabi sa kanya ng isang kaklase: "Kung may problema ka Monica, manalangin ka sa Diyos". Habang nakaupo sa motorsiklo, sumigaw si Monica: "Kung totoo ka Diyos, maawa ka sa akin at tulungan mo ako". Biglang huminto ang motorsiklo sa labas ng isang bahay at sinabi sa kanya na bumaba sa motorsiklo. Nang hindi humihingi ng bayad, iniwan ng drayber si Monica na nakatayo sa labas ng isang bahay. Kumatok siya sa pinto. Hindi pa siya nakapunta sa lugar na ito dati. Isang babae ang nagbukas ng pinto at pinapasok siya. Pinakitunguhan siya nang maayos, nakapaglinis ng dugo, at nakatanggap ng isang malaking yakap. Biglang napagtanto ni Monica na ang babaeng nagbukas ng pinto ay si Helen, ang ina ni Isaac sa kanyang klase na nagsabi sa kanya na manalangin kung may problema siya. Dinala ng mga magulang ni Isaac si Monica sa pulisya at iniulat ang kanyang tiyuhin. Pagkatapos ay dinala siya sa isang lugar kung saan tinutulungan nila ang mga batang inaabuso. Ang isa pang simbahan sa Ozamiz ang namamahala sa sentrong ito. Sa kanyang pananatili dito, naramdaman niya na hindi siya nag-iisa. Karamihan sa mga bata sa sentrong ito ay mas bata kay Monica, kaya nagulat siya nang marinig silang nagdarasal ng kanilang panalangin sa gabi, at makita ang kagalakan na mayroon sila sa kabila ng lahat ng kanilang pinagdaanan. Sa mga sumunod na araw, lumahok siya sa pag-aaral ng Bibliya, at dinalaw siya ng kanyang kaklase na si Isaac. Inalok si Monica na lumipat sa lokasyon ng opisina ng paaralan, kung saan nakatira na ang 10 bata. Dito siya nakahanap ng isang bagong tahanan at isang bagong pamilya.
Sa edukasyon na mayroon si Monica ngayon, mayroon siyang isang mahusay na pagkakataon na makakuha ng isang permanenteng trabaho sa Ozamiz. Ang kanyang pinakadakilang layunin ay magawang tulungan ang kanyang mga kapatid. Nagawa niyang patawarin ang kanyang tiyuhin at nais din niyang suportahan siya. Mayroong isang kislap sa mga mata ni Monica habang sinasabi niya na higit sa anumang bagay nais niyang paglingkuran ang Diyos. Tinulungan siya Niya, at inilabas siya sa kanyang pagdurusa, binigyan siya ng isang ganap na bagong buhay, isang kinabukasan at isang kahanga-hangang pag-asa.